Rozważania

Rozważania

mam czas
obdarował nas
czas z Bogiem, to niebo
czas bez Boga, to piekło
zdawać się może symulującym zdrowie
że się im w życiu upiekło
żyjemy życia potrzebą
wierząc szczerze w Niego
albo tylko w siebie samego

***
Judasz sprzedał Chrystusa
za trzydzieści krwawych srebrników
dziś knebluje się Go i zapiera
za trzydzieści procent od dłużników

na wadze fizyki mierząc z matematyczną dokładnością
kryguje się materia z mądrością
za mało chemii?
za mało tego co nazywamy ofiarną miłością

wiedzą się nie popisuje
wiedzą się posługuje
człowieku – drogi jesteś
tanio się sprzedajesz!

nawet gdy tracę
kochając
nie jesteś moim debetem
jesteś dla mnie „the best”

rodzi się radość
z radości stworzenia
nowego
oddechu bliskości
zapatrzenia czułego
zbliżenia
nie do uwierzenia
jak można kochać
jak można szlochać
jak można kopać
jak można czekać
na odkrycie nieba
poczekam na ciebie
tyle ile trzeba

***
nawet starsze panie
zmieniają ubranie
mody i upodobanie
nie przywiązuj się nadto do formy
do przemijania
trzeba być pokornym
nie zgub istoty
tłukąc się o swoje poglądy
strój, język, wygląd
kunsztowny
zmienny jest
obyś dla Ducha był uważny
a nie toporny

na 3 Niedzielę Adwentu – Rok B
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.12.13

PS.1
Diabeł ma dobrze opanowany marketing.
Podaje nam zło ładnie opakowane.
Otwierasz, a tam w środku „syf” grzechu.
Po otwarciu nie ma zwrotów.
Na szczęście jest rękojmia – rękami, nogami i sercem Jezusa przybitego do krzyża.
(ks. Andrzej Hładki. Archiwum XX/XXI w. Tekst własny jako „verba spiritualis” – III)

PS.2
"jak wielu [jest] tych, którzy chcieliby posiąść Boga bez żadnego wysiłku kosztem kilku modlitw i to jeszcze źle odmówionych, nie chcąc uczynić dla Niego nic, co by ich trochę kosztowało".
(św. Jan od Krzyża. Pieśń duchowa. strofa III.2)

3 NIEDZIELA ADWENTU, ROK B

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Iz 61, 1
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Duch Pański nade mną,
posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA J 1, 6-8. 19-28
Świadectwo Jana Chrzciciela o Chrystusie

+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.
Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?», on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: «Ja nie jestem Mesjaszem».
Zapytali go: «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem? ». Odrzekł: «Nie jestem». «Czy ty jesteś prorokiem?». Odparł: «Nie». Powiedzieli mu więc: «Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie?».
Powiedział: «Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak rzekł prorok Izajasz».
A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zaczęli go pytać, mówiąc do niego: «Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem?».
Jan im tak odpowiedział: «Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała».
Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu.

Oto słowo Pańskie.

PRZYJACIEL OBLUBIEŃCA
„Bardzo często słyszeliście i najlepiej o tym wiecie, że im bardziej Jan Chrzciciel był wywyższony wśród tych, którzy się urodzili z niewiast, i o ile był pokorniejszy, poznając Pana, o tyle bardziej zasłużył sobie na to, by stać się przyjacielem Oblubieńca. Gorliwie się starał o Oblubieńca, a nie o siebie: nie szukał własnej chwały, lecz chwały swego Sędziego, którego poprzedził jako zwiastun. Poprzednim prorokom dane było głosić Chrystusa, temu zaś wskazać Go palcem. Jak bowiem nie znali Chrystusa ci, którzy nie uwierzyli prorokom w czasach przed Jego przyjściem, tak też nie został On przez nich uznany, będąc już obecnym. Przybył bowiem najpierw jako pokorny i ukryty; im pokorniejszy, tym bardziej ukryty. Ludy zaś, pogardzając w swej pysze pokorą Boga, ukrzyżowały swego Zbawcę i uczyniły zeń [z Niego] karzącego Sędziego dla siebie.”

AUGUSTYN, ŚW. (354–430). Pisarz łaciński. Doktor Kościoła. Największy teolog starożytności chrześcijańskich. Pochodził z Afryki, otrzymał wykształcenie retoryczne. Po burzliwej młodości nawrócił się w Mediolanie pod wpływem św. Ambrożego. Powrócił do Afryki, gdzie został biskupem w Hipponie i stał się przywódcą episkopatu afrykańskiego. Napisał bardzo wiele dzieł. Odegrał ważną rolę w formowaniu teologii Trójcy św., łaski, sakramentów, teologii historii, egzegezy. Jego mowy uderzają pięknem i prostotą.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 41n]

(grafika/foto) - autor: xaviandrew
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

ile masz lat?
przetarty życia szlak
ile masz wiosen?
wyśpiewanych wielogłosem
ile masz adwentów?
oczekiwań i zamętów
przemijamy
przemijasz
przemijam
spotykam się z tobą serdecznie
czy kursem kolizyjnym mijam?

przywiązani do własnego zdania
jak pies do budy
głośniej szczekamy
nie mówiąc lecz krzycząc
że prawo mamy –
mówienie zamieniliśmy
na warczenie
kiedy refleksja
i wybaczenie?

***
znamy drogi Pana!
znamy drogi Pana?
błąkając się po bezdrożach szatana
za kompas obraliśmy wolność
straciliśmy azymut odpowiedzialności
nie każda droga prowadzi do raju
i już niewiele do Rzymu
bez wizji ciągłości
przepadamy w miałkiej bylejakości

***
posłuchaj jeszcze przez chwilę
sycących westchnieniem poranka
jak budzi się nadzieja
zbliżającego się Baranka
usłyszysz chrzęst piasku klepsydry
gdy zetną ostatnie
cedry
ciosane będą ciosem
wytrwałości odgłosem
ułożą je deskami
pokryją wspomnień okruchami
położą dzielnie
każdego oddzielnie
i nazwą je trumnami
które powierzą ziemi
z adwentowymi modlitwami
czy zapachnę drzewem krzyża?
czy czuć będzie tylko badylami?
czy to będzie krzyż zbity
z desek betlejemskiej szopy
co w żłóbku przyjął Życie
czy jednak sztacheta
w przetrąconym płocie
pod którym składa się
pozostałości cuchnące potem?
którą drogę wybieram
w tę się z całym majdanem
zabieram

na 2 Niedzielę Adwentu – Rok B
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.12.03

PS
Módlmy się, abyśmy nie komplikowali życia sobie i innym.
(ks. Andrzej Hładki. Archiwum XX/XXI w. Tekst własny jako „verba spiritualis” – II)

2 NIEDZIELA ADWENTU, ROK B

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Łk 3, 4c. 6
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego;
wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mk 1, 1-8
Prostujcie ścieżki dla Pana

+ Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Początek Ewangelii Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. Jak jest napisane u proroka Izajasza:
«Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki», wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.
Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: «Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby schyliwszy się, rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym».

Oto słowo Pańskie.

DROGA SŁOWA BOŻEGO DO LUDZKIEGO SERCA
„Patrz więc, co głos zwiastuje o słowie: „Przygotujcie – mówi – drogę Panu”. Jaką drogę przygotujemy Panu? Może cielesną? Ale czy Słowo może iść taką ścieżką? A może wewnątrz duszy należy przygotować drogę, w sercu naszym uporządkować słuszne i sprawiedliwe ścieżki? To jest droga, przez którą wchodzi mowa Boża, która osiada w sercu ludzkim zdolnym ją przyjąć.
Wielkie jest serce człowieka, przestrzenne i obszerne, jeśli tylko jest czyste. Czy chcesz poznać jego wielkość i szerokość? Patrz, jak wiele zamysłów Bożych może ogarnąć! Sam powiedział: „Dał mi prawdziwe pojęcie o tym, co istnieje: dał poznać zasadę świata i jego składniki, początek, kres i środek wieków, różnorodność czasów i zmiany miesięcy, lat i układy gwiazd, naturę i popędy dzikich zwierząt, gwałtowność duchów i myśli ludzkich, różnorodność drzew i leczniczą moc korzeni” (Mdr 7, 17–20). Widzisz, że niemałe jest serce ludzkie, jeśli to wszystko może objąć. Poznaj jego wielkość, która może objąć tak wiele prawdziwej wiedzy, i to nie wielkością ciała, lecz mocą zmysłów...
Zobaczmy jednak kilka prostych i codziennych przykładów, które przytoczę, aby móc uwierzyć, jak wielkim jest serce człowieka. Zachowujemy w pamięci duże miasta, któreśmy oglądali, i w sercu swoim rozpamiętujemy ich cechy charakterystyczne, połączenia ulic, murów, budynków. Jakby wymalowaną i opisaną zachowujemy w pamięci drogę, przez którą jechaliśmy; morze, przez które żeglowaliśmy, obejmujemy milczącą myślą.
Nie jest małe – jak rzekłem – serce ludzkie, które może objąć tak wiele rzeczy. Jeśli zaś nie jest małe, obejmując tak wiele rzeczy, to z tego wynika, że w nim przygotowuje się drogę Panu i prostuje się ścieżki, aby mogła po nich wędrować mowa i mądrość Pańska. Przygotuj drogę Panu przez dobre postępowanie, a dobrymi uczynkami utrzymuj ścieżkę, aby Słowo Pańskie chodziło w tobie bez obawy i by Ono dało ci wiedzę o swych tajemnicach i swoim przyjściu. Jemu chwała i panowanie na wieki wieków Amen.”

ORYGENES (158–254). Pisarz grecki. Wielki egzegeta i genialny teolog aleksandryjski. Swymi pracami filologicznymi położył podwaliny pod egzegezę. Komentował Pismo św. w popularnych homiliach i uczonych komentarzach. Położył podwaliny pod teologię dogmatyczną (O zasadach), zwalczał pogan (Przeciw Celsusowi), pisał dzieła ascetyczne. Większość jego dzieł uległa zniszczeniu w późniejszych sporach dotyczących nie za wsze dobrze zrozumiałych treści dogmatycznych.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 29n]

(grafika/foto) - autor: jwvein
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

wielu ludzi na świecie umiera z głodu,
wielu umiera z pragnienia,
ale jeszcze więcej umiera z braku miłości.
(ks. Andrzej Hładki. Archiwum XX/XXI w. Tekst własny jako „verba spiritualis” – I)

zamykam oczy
nasłuchuję
Twego uśmiechu
Twego oddechu
Twoich myśli
- aż się ziści
aż posypią się iskry
aż przebudzą pragnienia
święte – mocą ujęte
przyziemne – słabością pomięte
codzienne – wyczekiwane nocami
chwilowe – mierzone dniami
chcę być blisko
ogrzać się myślą
zatopić we włosach wspomnieniami
by być razem
już nie przed obrazem
lecz czule w zjednoczeniu
adwentowo czekając – kochając
modlę się – rozmawiając
o wniebozbliżeniu
kroplą smutku
łzą tęsknoty
uśmiechem spojrzenia
słowem pocieszenia
wierzę – ufam
mam nadzieję – czuwam
kocham – wspieram
niech serce mocniej bije
i oddech przyspiesza
na ziemi – tęskniąc za niebem
w niebie – przemienieni w Ciebie
w czyśćcu – płaczący z nadzieją
za eucharystycznym Chlebem

wszyscy czuwają
- jedni by być zbawieni
- inni by być dobrze ustawieni
na wieczność
lub tylko na przeszłość
dzisiaj
najlepiej nie dzielić
życia na życia części
bo całość da się uświęcić

na 1 Niedzielę Adwentu – Rok B
ks. Andrzej Hładki, Gorzów Wlkp. - Koźla. 2023.12.02

1 NIEDZIELA ADWENTU, ROK B

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Ps 85 (84), 8
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Okaż nam, Panie, łaskę swoją,
i daj nam swoje zbawienie.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mk 13, 33-37
Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy Pan domu przyjdzie

+ Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Uważajcie, czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał.
Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie!».

Oto słowo Pańskie.

PRZYGOTOWUJEMY SIĘ DO ODEJŚCIA
„Wiele przecież rzeczy już w tym życiu zbierasz, których sam używać nie będziesz... Gdy w późnej starości budujesz wspaniałe pałace, które często przed ich ukończeniem opuszczasz; gdy drzewa sadzisz, które po wielu latach owoc rodzić będą; gdy majątki skupujesz i części majątków, które po długim czasie weźmiesz w posiadanie; gdy wiele innych podobnych rzeczy mozolnie nabywasz, których użycia nie doczekasz – czy to dla siebie, czy dla swoich potomków robisz? Czyż więc nie jest najgłupszą rzeczą zżymać się w tych sprawach na zwłokę czasu, chociaż wskutek tej zwłoki mamy być pozbawieni owocu poniesionych trudów? Natomiast gdy chodzi o niebo, czyż nie jest najgłupszą rzeczą być opieszałym z powodu zwłoki, chociaż ona większy ci zysk przynosi i dóbr innym nie przysparza, ale je tylko tobie oddaje? A zresztą zwłoka to niewielka.
Weźmy to wszystko pod uwagę i przygotowujmy się do odejścia. A choćby ów wspólny dzień ostateczny jeszcze nie nadchodził, to śmierć stoi u każdego pode drzwiami, czy jest stary, czy młody. Gdy zaś stąd odejdziemy, nie będzie można więcej ani kupować oliwy, ani dostąpić przebaczenia, choćby się wstawiał Abraham, Noe, Hiob czy Daniel. Jak długo więc jeszcze mamy czas, wzbudźmy najpierw wielką nadzieję, przygotujmy sobie wiele oliwy, przynieśmy to wszystko do nieba, abyśmy w należytym czasie, kiedy najwięcej tego będziemy potrzebowali, używali wszystkiego za łaską i dobrocią Pana naszego Jezusa Chrystusa.”

JAN CHRYZOSTOM [ZŁOTOUSTY], ŚW. (ok. 350–407). Pisarz grecki. Doktor Kościoła. Był największym mówcą Wschodu chrześcijańskiego, stąd jego przydomek „Złotousty”. Otrzymał doskonałe wykształcenie retoryczne u poganina Libaniosa, następnie, po pobycie na pustyni, został kapłanem i kaznodzieją w Antiochii, gdzie zdobył sławę świetnego mówcy. Wiele mów to komentarze do ksiąg ST i NT (listy Pawłowe). Tam powstał dialog „O kapłaństwie”. Dzięki sławie mówcy został powołany na arcybiskupa Konstantynopola, gdzie naraziwszy się dworowi cesarskiemu, został skazany na wygnanie. Przepędzany z miejsca na miejsce, chory, umarł z wycieńczenia ze słowami „Bogu za wszystko dzięki”.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 21]

(grafika/foto) - autor: ArturoAez220
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

gdy porosną mnie mchy zapomnienia
ty o mnie nie zapomnisz
bo miłość się nie zmienia
zmieniamy się my
powołani do istnienia
zanurzeni w śmierci i życiu
w wodzie i Krwi
posoleni - czasem popieprzeni
smakujemy już tych dni
które są tuż, tuż
a my u drzwi
czekamy
wypełnienia

nie wylewaj łez
tęsknię za tobą też
przytulam cię - tak wiesz
że nic nie jest w stanie zaprzeczyć - ani słońce, ani deszcz
byliśmy – jesteśmy - będziemy bliskimi
byliśmy – jesteśmy - będziemy szczęśliwi

trochę się boję
długo się nie zobaczymy
ale bardziej ufam
będziemy błogosławionymi

tyle pytań niezadanych
tyle odpowiedzi milczących
tyle łez stłumionych
tyle uśmiechów znikających
ale tak się cieszę
że jesteś
na ciebie mogę liczyć
i w czasie smutków
i w chwilach uniesień
pachniesz dobrocią
podarowaną
każdą minutą
dniem i nocą

trochę sobie popłakałem
że nie ma na ziemi sprawiedliwości
tak długo czekałem
na okruchy życzliwości

z nami jest tak
że w dzień się śmiejemy
a w nocy płaczemy
czasem bywamy
dobrymi aktorami
oby zawsze
dobrymi ludźmi –
- w oczach Boga
Tobie Panie zaufałem
oddaję się Twej Miłości
Zdroju miłosierdzia
i Źródło sprawiedliwości

***
jedni rodzą się pośród królów
inni urodzili się po królewsku
wzrastają jak królowie
dbają o nich przewybornie
chociaż sobie dworują
przekornie

bywają żyjący niczym królowie
inni zachowują się szlachetnie
wychowani na dworze
lepiej
albo gorzej
bawiłem na dworze
wytwornie prowadzony
gdy ze mnie dworowano
czy to pomoże – daj Boże

umierając po królewsku
lepiej umierać dla Królestwa
Twego Boże
- przepraszam za to co było gorzej
- dziękuję że masz do mnie cierpliwość
dobry Boże

na 34 Niedzielę zwykłą w ciągu roku - JEZUSA CHRYSTUSA, KRÓLA WSZECHŚWIATA – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Białogóra. 2023.11.21

Ostatnia niedziela zwykła
UROCZYSTOŚĆ JEZUSA CHRYSTUSA,
KRÓLA WSZECHŚWIATA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. Mk 11, 9c, 10a
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie;
błogosławione Jego królestwo, które nadchodzi.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 25, 31-46
Chrystus będzie sądził z uczynków miłości

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale, a z Nim wszyscy aniołowie, wtedy zasiądzie na swoim tronie, pełnym chwały. I zgromadzą się przed Nim wszystkie narody, a On oddzieli jednych od drugich, jak pasterz oddziela owce od kozłów. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie.
Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: „Pójdźcie; błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane dla was od założenia świata!
Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a przyodzialiście Mnie;
byłem chory, a odwiedziliście Mnie;
byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie”.
Wówczas zapytają sprawiedliwi: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? Albo spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię, lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?”.
A Król im odpowie: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście”.
Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: „Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!
Bo byłem głodny, a nie daliście Mi jeść;
byłem spragniony, a nie daliście Mi pić;
byłem przybyszem, a nie przyjęliście Mnie;
byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie;
byłem chory i w więzieniu, a nie odwiedziliście Mnie”.
Wówczas zapytają i ci: „Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, albo przybyszem, albo nagim, kiedy chorym albo w więzieniu, a nie usłużyliśmy Tobie?”.
Wtedy odpowie im: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, czego nie uczyniliście jednemu z tych najmniejszych, tego i Mnie nie uczyniliście”.
I pójdą ci na wieczną karę, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego».

Oto słowo Pańskie.

MIŁOSIERDZIE JEST KONIECZNE
„Nie chciej, by Bóg wyciągnął rękę przeciw tym, co zadzierają głowy i omijają spiesznie biedaków! Ucz się tego z cudzego nieszczęścia! Daj choćby jakiś drobiazg potrzebującemu, gdyż to nie jest drobiazgiem dla tego, co potrzebuje wszystkiego, a nawet dla samego Boga, jeśli dałeś według swej możności. Daj zamiast wielkiego daru – ochotę. Jeśli nic nie masz, daj łzy; litość ofiarowana z serca to wielkie lekarstwo dla nieszczęśliwego, a szczere współczucie przynosi wielką ulgę w nieszczęściu...
Czy sądzisz, że miłosierdzie nie jest dla ciebie konieczne, lecz tylko dowolne? Nie jest prawem, a tylko radcą? Ja sam bardzo bym tego chciał i tak sądził, lecz przeraża mnie owa lewa strona Tego, który (potępionych) tam postawił, skazując nie dlatego, że rabowali czy łupili świątynie, że cudzołożyli lub robili inne rzeczy niedozwolone, ale dlatego, że nie otoczyli opieką Chrystusa w osobie potrzebujących.”

GRZEGORZ Z NAZJANZU, ŚW. (330–390). Pisarz grecki. Doktor Kościoła. Zwany w Kościele greckim „Grzegorzem Teologiem”. Pochodził z Kapadocji (Azja Mniejsza), przyjaciel św. Bazylego, którym odbył studia w Atenach, następnie przebywał na pustyni, potem krótko był biskupem Konstantynopola, który to urząd porzucił i dokonał życia na pustelni. Genialny teolog (sławne Mowy Teologiczne o Trójcy św.), pierwszy wielki poeta chrześcijański piszący po grecku (liryki, poematy dydaktyczne, poetycka autobiografia).

[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 578]

(grafika/foto) - autor: mkupiec7
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

pytasz odważnie
bo szukasz odpowiedzi
na treści uważnie
chcesz wiedzieć jaka jest istota?
czy pytasz przeważnie
bo szukasz reakcji
kierując się złośliwością opacznie
chcesz wiedzieć jak kogoś pogrążyć w kłopotach?

Boże dziękuję, że jeszcze łaskawie
pozwalasz mi żyć
biegając myślami po pachnącej trawie
bym mógł z kochaną być
duszą
ciałem
wiem – umrę
dzięki Tobie – zmartwychwstanę

ucz mnie ufać sercem rozważnym
ucz mnie słuchać słuchaniem delikatnym
ucz mnie całować z czułością
ucz mnie pomagać z serdecznością
ucz mnie głosić z odwagą
ucz mnie nawracać się na drogę prawą
ucz mnie przebaczać szybciej niż się zasmucę
ucz mnie pocieszać aż smutnych poruszę
ucz mnie modlić się wytrwale
ucz mnie liturgią uświęcać życie całe
ucz mnie celebrując przeżywać misteria wspaniałe
ucz mnie Tobie Boże oddawać należną chwałę

nauczony Twoją Miłością
spotykam się z przedwieczną Mądrością

***
płaczemy w poduszkę poukładanego życia
układając ją do snu budzimy się
w niezaplanowanych przeżyciach
podrzuconych przez ulotną chwilę
osuszę twoje łzy bliskością najbliższą
talenty pomnożone – nie pogubione – rozdamy wspólnie
obdarowani jesteśmy przed życiem życia ciszą
co nasłuchuje słów błogosławieństw szczególnie

kim jesteśmy i dokąd zmierzamy?
darem – obdarowani
życiem – porwani
miłością – kierowani
sądem – zatrzymani
wiecznością - oczekiwani

na 33 Niedzielę zwykłą w ciągu roku – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.11.14

33 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ J 15, 4. 5b
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Trwajcie we Mnie, a Ja w was trwać będę.
Kto trwa we Mnie, przynosi owoc obfity.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 25, 14-30
Przypowieść o talentach

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus opowiedział swoim uczniom następującą przypowieść:
«Podobnie jest z królestwem niebieskim jak z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obieg i zyskał drugie pięć. Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i, rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana.
Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi.
Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: „Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem”. Rzekł mu pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!”.
Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc: „Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem”. Rzekł mu pan: „Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię; wejdź do radości twego pana!”.
Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: „Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem twardym: żniesz tam, gdzie nie posiałeś, i zbierasz tam, gdzie nie rozsypałeś. Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność!”. Odrzekł mu pan jego: „Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że żnę tam, gdzie nie posiałem, i zbieram tam, gdzie nie rozsypałem. Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz – w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”».

Oto słowo Pańskie.

PRZYPOWIEŚĆ O TALENTACH
„Pewien człowiek, mając udać się w podróż, przywołał swe sługi i przekazał im swój majątek; jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu zaś jeden”. Ten człowiek, będący gospodarzem, bez wątpienia oznacza Chrystusa, który po zmartwychwstaniu, jako zwycięzca, wstępując do Ojca, zwołał apostołów i przekazał im naukę Ewangelii. Przydzielił jednemu więcej, a drugiemu mniej nie dlatego, że kierował się szczodrobliwością i powściągliwością, lecz stosownie do sił tych, co te dary przyjmowali, jak to apostoł powiada, że mleko podawał do picia tym, co nie byli w stanie przyjąć stałego pokarmu (Hbr 5, 12n). Wreszcie i tego, co z pięciu talentów uczynił dziesięć, i tego, co z dwóch uczynił cztery, przyjmuje z podobną radością, nie bacząc na wielkość zysku, lecz na ich dobrą wolę. Pod pięcioma zaś, dwoma i jednym talentem rozumiemy bądź różne łaski, które nie każdemu zostały udzielone, bądź też w pierwszym przypadku wszystkie sprawne zmysły, w drugim zdolność pojmowania i działania, w trzecim rozsądek, którym ludzie różnią się od zwierząt.
[…]
Z tych słów, które zły sługa odważył się powiedzieć: „Chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzie nie rozsypałeś”, możemy wnioskować, że również godziwe życie pogan i filozofów znajduje uznanie w oczach Pana i inaczej patrzy On na tych, co sprawiedliwie postępują, a inaczej na tych, co niesprawiedliwie, i dla porównania z tymi, którzy kierują się prawem naturalnym, spotykają się z potępieniem ci, co lekceważą prawo spisane.
„Każdemu bowiem, który posiada, będzie dane i będzie miał w obfitości, a od tego, który nie ma, i to, co wydaje się posiadać, będzie zabrane”. Chociaż wielu z natury jest rozsądnych i obdarzonych talentem, to jednak jeśli przez niedbalstwo i lenistwo marnują te naturalne dary, tracą owe dobra natury i wiedzą, że nagroda, która im była obiecana, przypadnie w udziale innym. A to znów powiedziane jest po to, by porównać ich z tymi, co mając nieco mniejsze zdolności i umysł mniej bystry, pilnością i starannością wyrównują to, czego z natury im nie dostaje.
Można zaś i to w ten sposób rozumieć: temu, co ma wiarę i dobrą wolę w Panu, dane będzie przez Dobrego Sędziego, choćby nawet jako człowiek uchybił czemuś w swoim postępowaniu; ten zaś, co nie posiada wiary, zatraci także i pozostałe cnoty, które wydaje się w naturalny sposób posiadać. I niezwykle trafnie jest powiedziane: „Co wydaje się posiadać, będzie zabrane”. Cokolwiek bowiem istnieje bez wiary w Chrystusa, nie może być przyznane temu, który tego nadużywał, ale Temu, który również złemu słudze użyczył darów natury.
„A nieużytecznego sługę wyrzućcie w ciemności zewnętrzne; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Światłem jest Pan. Kto jest przez Niego wyrzucony na zewnątrz, pozbawiony jest Światła.”

HIERONIM, ŚW. (347–419). Pisarz łaciński, doktor Kościoła. Po burzliwym życiu osiadł w Betlejem i tam przebywał do śmierci. Był znakomitym egzegetą: jemu zawdzięczamy Wulgatę – częściowy przekład nowy, częściowe poprawienie starego tłumaczenia Biblii. Napisał liczne komentarze biblijne. Pozostawił wiele listów, traktatów teologicznych i innych prac, m.in. przekład pism Orygenesa i pachomiańskich pism monastycznych.
[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 565 i 567nn]

(grafika/foto) - autor: Larisa-K
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

dobrze się mówi
gdy ktoś chce słuchać

milczenie nie zawsze jest oznaką
przemyślenia
nieraz jest ucieczką
od zmiany myślenia

co chwilę słyszę „oczekiwania”
a tak mało chętnych do „wspierania”

modlitwa jest mówieniem
Bogu miłości
jest też słuchaniem Miłości

czuwanie - to mądre oczekiwanie
z nadzieją stawanie
do modlitwy, na Eucharystię
bez czuwania przychodzi zniechęcenie
ze zniechęceniem – zaniechanie
z zaniechaniem – marudzenie
jaki jesteś dziś spotkany?
maruda skapcaniały
czy czuwający - optymista wytrwały?

***
pozajmowaliśmy pierwsze miejsca
na listach, plakatach, ambonach
rozpychając się łokciami
wybujałym „ego”
tylko ono nie wie czego
chcieć od życia
nie dając żyć
dzisiaj
jutro nas niepokoi
wczoraj straszy
a dzisiaj brakuje czasu
by zająć się sercem naszym
na czas przygotowanym
parą
paru
tęsknot zawczasu

na 31 Niedzielę zwykłą w ciągu roku – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.10.27-30

31 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. Mt 23, 9b. 10b
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jeden jest Ojciec wasz w niebie
i jeden jest wasz Nauczyciel, Chrystus.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 23, 1-12
Obłuda faryzeuszy

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.
Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Oto słowo Pańskie.

PRAWO I MIŁOŚĆ
„[Św.] Paweł mówi, że pełnością Prawa jest miłość (Rz 13, 10), a gdy wszystko inne zostanie zniesione, pozostanie wiara, nadzieja i miłość, lecz najważniejszą pośród nich jest miłość (1 Kor 13, 13) i bez miłości Bożej na nic się nie przyda ani poznanie, ani objawienie tajemnic, ani wiara, ani proroctwa, lecz wszystkie one są próżne i nic nie znaczą bez miłości (1 Kor 13, 2); miłość natomiast sprawia, że człowiek, który miłuje, staje się doskonałym w tym i w przyszłym wieku, nigdy bowiem nie ustanie w miłości Boga, lecz im bardziej będzie się w Niego wpatrywał, tym bardziej będzie Go miłował.
Ponieważ zarówno w Prawie, jak i w Ewangelii jedno jest pierwsze i najważniejsze przykazanie: miłować Pana Boga z całego serca, a drugie podobne: miłować bliźniego jak siebie samego, okazuje się, że jeden jest Prawodawca obydwu.”

IRENEUSZ, ŚW. (? – ok. 202). Pisarz grecki. Był biskupem Lyonu (Lugdunum) i Vienne, choć pochodził z Azji Mniejszej. Na tle polemiki z gnozą daje pierwsze syntetyczne ujęcie teologii chrześcijańskiej, uderzające swoją nowoczesnością i świeżością.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 546]

(grafika/foto) - autor: Ri_Ya
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

ludzie oczekują cudów
od ludzi
zamiast od Boga
wyciskają łzy sobie, tobie
mówiąc, że to „na zdrowie”
chorują na syndrom obiboka
co ociąga się z kochaniem
a spieszy z wycenianym
licząc ile to mógłby zrobić
robiąc czego nie powinien
nie czyniąc co winien
jeszcze chce zarobić
na kapitał
co wyceniony na trzydzieści srebrników
w promocji jest dla Judaszy
w szkalowaniu wspólników

nie zbudujesz Kościoła w rodzinie
gdy kolejna niedziela bez Eucharystii minie

masz skarb na wyciągnięcie ręki
jesteś skarbem z krzyża dłońmi ujęty
Słowem poczęty
pragnieniem wniebowzięty
codziennością pokrzywiony i przegięty
miłością ogarnięty
zbawieniem przejęty

podjąłem trud chodzenia po wodzie
łez wylanych w niezgodzie
by osuszony słońcem sprawiedliwości
dawać lekcje w skromnej miłości

zbuduj nas Słowem co ma ostatnie słowo
na początku wypowiedziane stworzenia mową
zbudujmy siebie dobrą nauką
lepszym przykładem
poświęceni łaską jak wodą
oczyszczającą ze złudzeń

na ROCZNICĘ POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA WŁASNEGO - uroczystość
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.07.24

ROCZNICA POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA WŁASNEGO

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. J 4, 24
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Mieszkanie moje pośród nich będzie,
Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA J 4, 19-24
Prawdziwi czciciele Boga

+ Słowa Ewangelii według św. Jana.

Kobieta z Samarii powiedziała do Jezusa:
«Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».
Odpowiedział jej Jezusa: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».

Oto słowo Pańskie.

KOŚCIÓŁ JEST TWOJĄ NADZIEJĄ
„Nie mów, że Kościół zdradził tego, który został zdradzony. Nie byłby on bowiem zdradzony, gdyby nie opuścił kościoła. Nie mów, że schronił się i został zdradzony, bo nie Kościół go opuścił, lecz on sam opuścił kościół. Nie wewnątrz kościoła został zdradzony, lecz zewnątrz. Dlaczego opuściłeś kościół? Chciałeś się ocalić? Należało trzymać się ołtarza. Nie mury cię tu zabezpieczały, lecz Opatrzność Boska. Byłeś grzesznikiem? Bóg cię nie odprawia. Przyszedł bowiem wezwać do pokuty nie sprawiedliwych, lecz grzeszników (Mt 9, 13). Jawnogrzesznica została zbawiona, skoro objęła nogi Pana. Wszak słyszeliście, co dziś odczytano?
Mówię to dlatego, żebyś nigdy nie wahał się uciekać do kościoła. Zostań w kościele, a Kościół cię nie zdradzi. A jeśli uciekasz z kościoła, Kościół nie ponosi winy. Gdy bowiem będziesz wewnątrz, wilk nie wejdzie; jeśli zaś wyjdziesz, zwierz cię pochwyci, ale nie winna temu zagroda, tylko twoja małoduszność.”

JAN CHRYZOSTOM [ZŁOTOUSTY], ŚW. (ok. 350–407). Pisarz grecki. Doktor Kościoła. Był największym mówcą Wschodu chrześcijańskiego, stąd jego przydomek „Złotousty”. Otrzymał doskonałe wykształcenie retoryczne u poganina Libaniosa, następnie, po pobycie na pustyni, został kapłanem i kaznodzieją w Antiochii, gdzie zdobył sławę świetnego mówcy. Wiele mów to komentarze do ksiąg ST i NT (listy Pawłowe). Tam powstał dialog O kapłaństwie. Dzięki sławie mówcy został powołany na arcybiskupa Konstantynopola, gdzie naraziwszy się dworowi cesarskiemu, został skazany na wygnanie. Przepędzany z miejsca na miejsce, chory, umarł z wycieńczenia ze słowami „Bogu za wszystko dzięki”.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła prowadzą przez święta roku kościelnego”. Wydawnictwo WAM 2015. s. 452]

(grafika/foto) - autor: blickpixel
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

pogubiły się pragnienia
w kolejce do przedawnienia
tego co święte
przez słabości pogięte
dlaczego się buntują?
bez Ciebie Boże, bez Nieba
- zbankrutują

bo zapomnieli o Niebie
Bóg czeka
na mnie i na ciebie
bo zapomnieli o łasce Bożej
robiąc Stwórcy
łaskę, że pomodlą się „może”
bo zapomnieli o Ewangelii
w której z radością
zdumieni
odkryją
że do miłości stworzeni
są wciąż kochani

jeszcze nie czas
by osądzani
jeszcze czas
że przytulani
wiatrem Ducha Świętego
poruszeni
przebitą dłonią Jezusa
przygarniani
czy w przystani Kościoła
coraz bardziej zakotwiczeni?

Ty wiesz Panie
modle się za nich
modlę się za nie
kiedyś odkryją
dlaczego byli pouczani
Ty wiesz Panie
dziękuję
- Eucharystią składam
z Tobą życie za nich

na 29 Niedzielę zwykłą w ciągu roku – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.07.28

PS
jeśli ktoś nie lubi kogoś
to o tym kimś ten ktoś
powie to i owo
najczęściej na złość
czerpmy informacje z dobrego źródła
o Kościele od Chrystusa -
o Chrystusie w Kościele
On żyje w nim jako swoim Ciele

na 29 Niedzielę zwykłą w ciągu roku – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.10.20

29 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. Flp 2, 15d. 16a
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Jawicie się jako źródło światła w świecie,
trzymając się mocno Słowa Życia.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 22, 15-21
Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Jezusa w mowie.
Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu powiedzieli: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak ci się zdaje? Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie?».
Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł: «Czemu Mnie wystawiacie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę podatkową!». Przynieśli Mu denara.
On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis? ». Odpowiedzieli: «Cezara». Wówczas rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».

Oto słowo Pańskie.

SZACUNEK DLA WŁADZY, CZEŚĆ DLA BOGA
„Cesarza będę szanował, nie oddając mu jednak czci boskiej, lecz modląc się za niego. Czczę natomiast Boga prawdziwego i prawdziwie istniejącego, wiedząc, że cesarz przezeń został uczyniony. Powiedz mi zatem: dlaczego nie czcisz cesarza [czcią boską]? Dlatego, że cesarz nie na to jest postawiony, by odbierać cześć boską, lecz by był otaczany należytym szacunkiem. Albowiem nie jest Bogiem, lecz człowiekiem przez Boga ustanowionym nie na to, by odbierał cześć boską, lecz by sprawiedliwie sądził. Jemu to do pewnego stopnia została dana przez Boga władza rządzenia, i on nie chce, by ustaleni przez niego podwładni byli nazywani cesarzami. Tytuł bowiem cesarza należy do niego i nikomu innemu używać go nie wolno. I tak czci boskiej poza Bogiem nikomu oddawać się nie godzi... Szanuj zatem króla, ale szanuj go z miłością, ulegając mu i modląc się za niego. Jeśli to uczynisz, wypełnisz wolę Boga, tak bowiem przykazuje Prawo Boże: „Lękaj się, synu mój, Pana i króla, nie łącz się z tymi, co obmawiają, bo wnet ich zagłada powstanie” (Prz 24, 21n).”

TEOFIL ANTIOCHEŃSKI, ŚW. (II w.). Pisarz grecki. Biskup Antiochii, należący do grupy pisarzy zwanych apologetami, który w swoim piśmie „Do Autolyka broni” chrześcijaństwa przed zarzutami pogan.

[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 527n]

(grafika/foto) - autor: Miller_Eszter
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

są uczniowie
mądrzy i życzliwi
poszukujący i gorliwi
ale są też uczniowie
tępi i złośliwi
marudzący i leniwi
uczymy się uczyć
jak się nauczyć
odkrywając Słowo
okrywam ciepłą rozmową
jak pościelą miękkiego dotyku
jak uczyć innych

przygrywam uduchowionym słowom
by przetrwać wszystko
sumienność i Duch pomogą
wygrywać życie
przez szlachetnych wzbudzane przeżycie
pokazując cel, towarzysząc
otwarcie i skrycie
razem idąc nauki i wiary drogą

codzienne wybory
gdy wybierać trzeba
między miłością a miłością
miłością zakochanych w sobie
po czubek nosa
a miłością zakochanych w Tobie
po same uszy
jedni kochają najbardziej siebie
gdy bawią się przewrotnie innymi
kpią o karze piekła i uczcie w niebie
drudzy kochają Boże Ciebie
bawią się pięknie z innymi
czcząc Twe Imię, mądrze wspierają biednych w potrzebie

odziani jesteśmy w jedwab
dotyków anielskich pieszczot
co chronią by nie trafił się niefart
gdy upadamy życzliwie pocieszą
każdy odkrywa ile w Oczach Boga jest warty
niech modlitwy i dobre czyny
z nami do nieba śpieszą

PS
nie wiedząc można przyjąć trzy postawy
- powiedzieć, że „nie wiem” – i co to mnie…?
- nie wiedząc – szukać
szczerze odpowiedzi
- nie wiedząc – zmyślać
według własnego kaprysu
by zakryć własną niewiedzę
To ostatnie rozwiązanie, to jest szatańskie uwikłanie.

Uczymy się nie dla tytułów, chwały
będąc uczniami, obyśmy stawali się coraz lepszymi nauczycielami

na 28 Niedzielę zwykłą w ciągu roku – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.10.07

28 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. Ef 1, 17-18
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem,
abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 22, 1-14
Przypowieść o zaproszonych na ucztę

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść.
Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!”. Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.
Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami.
Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?”. Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».

Oto słowo Pańskie.

SZATA GODOWA
„Wszedł król, aby zobaczyć biesiadników i ujrzał tam człowieka nieprzyodzianego w szatę godową. Rzekł do niego: «Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając szaty godowej?» Lecz on zamilkł”. Ci, którzy zostali zaproszeni na gody z opłotków, zaułków, placów i różnych miejsc, zapełnili salę królewską. Lecz później, gdy przyszedł król, aby zobaczyć biesiadników na swojej uczcie, to jest odpoczywających w jego Kościele – a to jest jak w dniu sądu, gdy nawiedzi biesiadników, aby osądzić zasługi każdego z nich – znalazł jednego, który nie był odziany w szatę weselną. Ten jeden to przedstawiciel tych, którzy przyłączyli się do zła; szata weselna natomiast oznacza przykazania Pańskie i uczynki wypełniane na podstawie Prawa i Ewangelii, które tkają odzienie nowego człowieka. Jeśli więc w chwili sądu ktoś noszący imię chrześcijanina nie będzie miał stroju weselnego, to jest szaty człowieka niebiańskiego, lecz szatę skalaną, to znaczy szczątki starego człowieka, ten natychmiast zostanie zganiony i powiedzą mu: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś?”. Nazywa go przyjacielem, bo został wezwany na gody, ale gani bezczelność, że w brudnej szacie zbezcześcił odświętność wesela. „Lecz on zamilkł”. W tym czasie bowiem nie będzie miejsca na bezczelność ani też możliwości grzeszenia, bo wszyscy aniołowie i sam świat staną jako świadkowie grzechów.
„Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu ręce i nogi i wrzućcie go do ciemności zewnętrznych; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Ręce i nogi związane, płacz oczu i zgrzytanie zębów uważaj jako znak potwierdzający prawdę o zmartwychwstaniu ciał, albo też pewnie dlatego wiążą mu ręce i nogi, by przestał czynić zło i biec dla wylania krwi. Płacz i zgrzytanie zębów przenośnie oznacza ogrom cierpień, jakie poniesie ciało.”

HIERONIM, ŚW. (347–419). Pisarz łaciński, doktor Kościoła. Po burzliwym życiu osiadł w Betlejem i tam przebywał do śmierci. Był znakomitym egzegetą: jemu zawdzięczamy Wulgatę – częściowy przekład nowy, częściowe poprawienie starego tłumaczenia Biblii. Napisał liczne komentarze biblijne. Pozostawił wiele listów, traktatów teologicznych i innych prac, m.in. przekład pism Orygenesa i pachomiańskich pism monastycznych.

[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 520n]

(grafika/foto) - autor: LoggaWiggler
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

jeżeli cały czas myślisz
mam głośną nadzieję
że coś dobrego wymyślisz
lata mijają, a w sercu się dobrze dzieje?

przypatruj się uważnie z namysłem sobie
sumienie proste głęboką prawdę powie
jeżeli czasem drapie sumienie
jest jeszcze szansa na zbawienie

jesteśmy obdarowani
z imienia wybrani
odwiecznie ukochani
Jezus ujął się za nami

dzięki Bogu
napełniamy się łaską Bożą
chociaż przeciwnicy się srożą
pustotą jest złośliwa głupota
otwórzmy się na Ducha Świętego
nie tylko w kłopotach

życie otrzymałeś od Życia
które pozwoliło się z miłości zabić
byś doszedł do Miłości odkrycia
że Bóg chce ciebie i mnie od śmierci wiecznej ocalić

możesz powiedzieć „tak” –
tak kocham dzięki Bogu
możesz powiedzieć tak Bogu,
że nic nie słychać
możesz powiedzieć „nie” –
nie potrzebuję być w niebie u Ciebie
możesz powiedzieć nie Bogu,
a siebie kreować jako słońce w swoim prywatnym niebie

co powiesz Słowu
to usłyszysz w czasie ostatecznego połowu
co rośnie nieustannie w tobie
zbiorą apokalipsy żniwiarze –
anielscy posłowie

na 27 Niedzielę zwykłą w ciągu roku – Rok A
ks. Andrzej Hładki, Koźla. 2023.10.03-04

27 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ J 15, 16
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem,
abyście szli i owoc przynosili.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 21, 33-43
Przypowieść o dzierżawcach winnicy

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: «Posłuchajcie innej przypowieści. Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznie, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.
Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.
Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?».
Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze».
Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce».

Oto słowo Pańskie.

DWA PRZYJŚCIA
„Posłał Bóg do ludzi... samego Twórcę i Stwórcę wszystkiego, przez którego założył niebiosa, przez którego zamknął morze granicami, którego tajemnice wszyscy wiernie w znakach zachowują, od którego słońce otrzymało rozkaz zachowywania miary dziennych obrotów, na którego rozkaz posłuszny księżyc świeci w nocy, którego słuchają gwiazdy, idąc za biegiem księżyca, który wszystko rozporządził, odpowiednimi objął granicami i uczynił im podległe niebo i co jest w niebie, ziemię i co jest na ziemi, morze i co jest w morzu, ogień, powietrze, otchłań oraz to, co na wysokości, co w głębokościach, co pośrodku.
Tego do nich posłał. Czy – jakby kto może pomyślał – celem wywierania władzy tyrańskiej i napędzania strachu? Bynajmniej! Lecz w łagodności, w powolności. Jako król, syna króla, posłał Go; jako Boga Go posłał, do ludzi Go posłał, zachowując nas posłał Go, perswadując, nie wywierając gwałtu; gwałtu bowiem u Boga nie ma. Posłał jako wołający, nie prześladujący; posłał Go jako kochający, nie osądzający. Pośle Go jednak również na przyszły sąd! A któż zniesie wtedy Jego przybycie?”

„DO DIOGNETA”. Pismo z drugiej połowy II w. o charakterze apologetycznym, zawierające m.in. piękne rozdziały o roli chrześcijan w świecie.

[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 510]

(grafika/foto) - autor: Tumisu
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki

© Kartka z liturgii. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Odwiedza nas 191 gości oraz 0 użytkowników.