opalone słońcem ramiona
wsianego dobrocią zbierając nasiona
każdego co z miłości kona
miłość owocuje na polu życia skoszona

warto mieć plany
pamiętając, że jako ostatni jest dany
dzień słoneczny i deszczowy
uśmiechnięty i nerwowy
zmierza ku przeznaczeniu
wciąż odgadywany – ku wypełnieniu

badając gwiazdy na niebie
patrz uważniej pod nogi – zobaczysz i siebie
sztuką jest wygrywać życie
nie wygrywając z życiem
każde przeżycie
jest przeżywaniem życia w życiu
czerp garściami
dawaj przeobficie
dziękuj ŻYCIU

ks. Andrzej Hładki, 13.08.2021

15 sierpnia
WNIEBOWZIĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY
Uroczystość
MSZA W DZIEŃ

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Maryja została wzięta do nieba,
radują się zastępy aniołów.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Łk 1, 39-56
Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, ponieważ On wywyższył pokornych

+ Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana». Wtedy rzekła Maryja:
«Wielbi dusza moja Pana
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia,
gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
a Jego imię jest święte.
Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu,
a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami,
a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom,
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».
Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

Oto słowo Pańskie.

MAGNIFICAT
„Wielbi dusza moja Pana, i rozradował się Duch mój w Bogu, Zbawicielu moim”. Tymi to słowy dziękuje Maryja za dary, jakie sama otrzymała, a potem wylicza dobrodziejstwa, jakich Bóg nie przestaje na wieki dawać całemu ludzkiemu rodzajowi. A wielbi Pana dusza tego człowieka, który wszystkie swe uczucia poświęca Jego chwale i służbie, który pełniąc przykazania Boże, okazuje, iż zawsze myśli o potędze Jego majestatu. Tego duch nie przywiązuje się do rzeczy ziemskich, nie ulega ich znikomości, nie łamie się w przeciwnościach, ale cieszy się pamięcią o Stwórcy i spodziewa się od Niego wiecznego zbawienia.
Choć te słowa odnoszą się do wszystkich doskonałych, to jednak najbardziej mogła je odmawiać Święta Boża Rodzicielka. Ona wszak, dzięki przywilejowi szczególnej zasługi, płonęła duchową miłością ku Temu, którego cieleśnie poczęła. Ona w Jezusie, swym Zbawicielu, mogła bardziej od innych świętych weselić, się, że Ten, którego znała jako wiecznego Sprawcę zbawienia, z Jej ciała w czasie się narodzi, w jednej i tej samej Osobie prawdziwie będzie Jej Synem i Panem. Ona też w dalszych słowach uczy, jak nisko o sobie myślała i że wszystko, na cokolwiek dobrego zasłużyła, otrzymała z łaski niebios.
„Gdyż wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem odtąd błogosławioną mnie nazywać będą”. Widać, że w swym mniemaniu była Maryja pokorną Służebnicą Chrystusa, lecz z uwagi na niebieską łaskę zaraz zwie się wywyższoną. Dodała też dary boskiej czci, którą dziwnie otrzymała, sławiąc godnym dziękczynieniem.
„Gdyż uczynił mi wielkie rzeczy Wszechmocny. Święte jest Jego imię”. Niczego nie przypisuje własnym zasługom Ta, która całą swą wielkość odnosi do daru. On, z natury swej potężny i wielki czyni zawsze wiernych z małych, a słabych mocnymi i wielkimi. Dlatego dodała: „Święte jest imię Jego”, aby przypomnieć słyszącym, pociągnąć do wiary wszystkich, do których miały dojść Jej słowa, i zachęcić do wzywania Jego imienia, bo i ono mogą stać się uczestnikami świętości i prawdziwego zbawienia wedle owego proroctwa: „Każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony” (Dz 2, 21). To jest właśnie imię, o którym powiedziała wyżej: „Rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim”.

BEDA WIELEBNY, ŚW. (+ 735). Pisarz łaciński. Ostatni Ojciec Kościoła zachodniego, mnich benedyktyński. Posiadał bardzo rozległe wykształcenie, stąd pisał dzieła zarówno z dziedziny astronomii, ortografii, jak i egzegezy, teologii, piękne hymny. Dzięki swojej Historii narodu angielskiego jest uznawany za ojca historii angielskiej.

[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła prowadzą przez święta roku kościelnego”. Wydawnictwo WAM 2015. s. 362n]

(grafika/foto) - autor: sciencefreak
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki