cierpliwość – to zapomniane imię Boga
gdy czas maluje chwile, których codzienność jest uboga
wymusić korzystnie dla siebie zmianę zdania
u kogoś kto szybciej je zmienia niż zmienne zadania
nie jest sztuką lecz manipulacją sztuki
gdy nie tworząc, bez wizji, wciąż niezadowolone mruki

jesteśmy zasianie ziarnem Słowa
co owocować może jak nie pojmie głowa
budząc życie życiem przeżywam z życiem
rodząc nadzieję w beznadziei na nadziei obficie
świadomi siebie i tego co czeka jeszcze na odkrycie
pięknie na większej chwały Bożej zdobycie

czym jest dobre owocowanie
ten wie kto doświadczył czym jest szczere kochanie
zagubieni w bezkresnej kosmosu otchłani
spleceni dłońmi łapiącymi chwilę co rani
smutni tylko czasami
przecież wiecznością obdarowani

leczące są łzy wyciskane w tłoczni miłości
ocierane dotykiem czułej bliskości
wiatrem oddechów jak westchnienia poruszone
myśli serdeczne ciągnące w dobrą stronę
zajmuj się tym co dobrem jest posolone
co rośnie życzliwie i owocuje smakiem nieba na każdą stronę
nie tylko chwila pozoru jest dobra pozorem
każdy pozór niesie się przemijania odorem
czerpiemy ożywcze soki od Ożywiciela
jesteśmy połączeni miłością Zbawiciela

ks. Andrzej Hładki, Koźla 2021-06-04

11 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK B

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mk 4, 26-34
Przypowieść o ziarnku gorczycy

+ Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus mówił do tłumów:
«Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».
Mówił jeszcze: «Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki podniebne gnieżdżą się w jego cieniu».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Oto słowo Pańskie.

ZIARNO WZRASTA, GDY CZŁOWIEK ŚPI
„I mówił: «Tak jest z królestwem Bożym, jak gdyby człowiek rzucił nasienie w ziemię. A spałby i wstawałby w nocy i we dnie, a nasienie kiełkowałoby i rosło, podczas gdy on nie wie. Bo ziemia sama z siebie owoc wydaje: naprzód łodygę, potem kłos, wreszcie pełne ziarno w kłosie. A gdy wyda owoc, wnet zapuszcza sierp, bo nadeszły żniwa»” (Mk 4, 26–29). Człowiek rzuca ziarno w ziemię, gdy w swym sercu wzbudza dobrą intencję, a po wrzuceniu ziarna śpi, bo już odpoczywa w nadziei dobrego czynu. Ale powstaje w nocy i we dnie, bo doskonali się wśród przeciwności i pomyślności. Ziarno natomiast kiełkuje i wzrasta, gdy on wie dlaczego, a choć nie jest jeszcze w stanie ocenić wzrostu cnoty, raz poczęta wzrasta jednak, rozwija się i ziemia dalej owocuje, bo dusza ludzka za uprzednim działaniem łaski powstaje spontanicznie ku owocom dobrych uczynków. Lecz ziemia ta wydaje najpierw łodygę, później kłos, w końcu dojrzałe ziarno w kłosie. Wydać łodygę znaczy posiąść już delikatność duszy dla rozpoczęcia dobrych uczynków. Łodyga wydaje kłos, gdy poczęta w duszy cnota rozwija się ku czynieniu dobrych uczynków. Dojrzałe ziarno owocuje w kłosie, gdy cnota tak się rozwinęła, że może doprowadzić do doskonałego i naprawdę wielkiego czynu. A gdy czyn wyda owoce, bierze się sierp, bo nadszedł czas żniwa. Bowiem wszechmogący Bóg, gdy już zostanie wydany owoc, bierze sierp i żnie swoje żniwo (…)”

GRZEGORZ WIELKI, ŚW. (+ 604). Pisarz łaciński. Wielki papież przełomu starożytności i średniowiecza i wielki nauczyciel Europy, autor licznych listów, podręcznika dla kapłanów, komentarzy do Księgi Hioba i Ezechiela, komentarzy do Ewangelii niedzielnych i sławnych Dialogów, wśród których znajduje się żywot św. Benedykta.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 335]

(grafika/foto)
autor: Hans