pokłócili się żywi
ze zmarłymi
o wartość istoty
w cenie miernoty
wymieniają liczne racje
głosząc płomienne
narracje
niemo krzycząc
w niebo
że głusi
nie słyszą
pachnie mi to cwaniactwem
zbijania kapitału
bez ogródek
czepiając się banału
z wyrachowanych niskich pobudek
jak nisko mierzymy
bezmiar głupoty
niemrawo lekceważymy
ideał gotowi spławić
do płycizny kanału

gdy argumentem stają się krzyki
cnoty śmiesznością
a probierzem nawyki
łatwo dzień pomylić z ciemnością
dając się usidlić w relatywizmu wnyki

zabarykadował się piewca wolności
w więzieniu
jaskini cieni
i tyle go widzieli
walczy z upiorami
mieszkając w jednej celi
gdy spotkanie staje się konfrontacją
spakuj się szybko
nim zakończy się dekapitacją

czytamy dotykając liter
w cieniu
widzenia
szukamy zaciekle wrogów
i prawdy od niechcenia
a gdy mimochodem
potkniemy się o jej ślady
oskarżamy Prawdę o dopuszczenie się zdrady
Nadzieja - w przemijaniu
o brzasku śmierci
wierząc gdy braknie rady

na 2 Niedzielę Wielkanocy - Rok A
ks. Andrzej Hładki. Koźla. 2023.04.15

2 NIEDZIELA WIELKANOCY,
CZYLI MIŁOSIERDZIA BOŻEGO, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. J 20, 29
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Uwierzyłeś, Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś;
błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA J 20, 19-31
Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli

+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.
A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».
Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę».
A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».
Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!»
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».
I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego.

Oto słowo Pańskie.

NIEWIERNY TOMASZ
„Dotknąwszy zaś zawołał: „Pan mój i Bóg mój”. „Rzecze mu Jezus: Uwierzyłeś dlatego, żeś Mnie ujrzał, Tomaszu; błogosławieni,
którzy Mnie nie widzieli, a uwierzyli”. Apostoł Paweł mówi: „Wiara jest podstawą tych rzeczy, których się spodziewamy, przeświadczeniem o prawdzie tego, czego się nie widzi” (Hbr 11, 1). Z tego jasno wynika, że wiara jest uzasadnieniem tych rzeczy, które widzialnymi stać się nie mogą. Co do tego, co się widzi, nie ma się wiary, lecz poznanie. Dlaczego jednak, gdy Tomasz zobaczył i dotknął, powiedziano: „Uwierzyłeś dlatego, żeś Mnie ujrzał”? Dlatego że co innego widział, a w co innego uwierzył. Śmiertelny bowiem człowiek Bóstwa widzieć nie może. Zobaczył człowieka, a wyznał wiarę w Boga, mówiąc: „Pan mój i Bóg mój”. Patrząc więc, uwierzył. Widząc prawdziwego człowieka zawołał, iż Ten jest Bogiem, którego widzieć nie mógł.
Bardzo pocieszające są dalsze słowa: „Błogosławieni, którzy Mnie nie widzieli, a uwierzyli”. Te bowiem słowa szczególniej do nas się stosują, niewidzących Jezusa w ciele, a uznających Go w duchu. Do nas się stosują, jeśli naszej wierze czyny towarzyszą. Ten bowiem prawdziwie wierzy, kto wykonuje to, w co wierzy. O takich, którzy tylko twierdzą, że wierzą, mówi Paweł: „Utrzymują, że znają Boga, ale uczynkami swymi się Go zapierają” (Tt 1, 16). A Jakub mówi: „Wiara bez uczynków martwą jest” (Jk 2, 26).”

GRZEGORZ WIELKI, ŚW. (+ 604). Pisarz łaciński. Wielki papież przełomu starożytności i średniowiecza i wielki nauczyciel Europy, autor listów, podręcznika dla kapłanów, komentarzy do Księgi Hioba i Ezechiela, komentarzy do Ewangelii niedzielnych i sławnych Dialogów, wśród których znajduje się żywot św. Benedykta.

[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 172n]

grafika/foto) - autor: Anemone123
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki