piękny masz dom
na kredyt
zaufania
bez czekania
w kolejce na spotkania
na kawę
na słowa
na miłość
gdy przyjdzie gość
gdy rozświetli się dnia szansa nowa
dbasz pieczołowicie o to co twoje
starasz i toczysz życiowe, codzienne boje

podobnie masz dom
spotkania
zaufania
modlitwy
świątynię nazywaną kościołem
w którym rodzisz się dla nieba
troszczysz się, dbasz jak o dom trzeba
jesteś u siebie,
jesteśmy razem
jesteśmy wspólnotą, czyli Kościołem
w kościele - świątyni
tu jesteś umacniany, zaopatrzony
w nim stajemy się lepszymi
jesteś tu u siebie, czy jako gościa
nachodzą cię myśli o ludzkich słabościach?
zamieszkaj z Tym, Który Jest i tu szczególnie mieszka
niech się Jego chwała powiększa
a twoje życie z Nim i dzięki Niemu upiększa

lubię patrzeć na niewidoczne powietrze
w którym kryją się chmury
zawisły myśli przedwieczne
nasłoneczniam się słońcem twojej obecności
w Sanctissimum Twojej świętej bliskości
kocham Cię jak umiem
chociaż nie raz nie chcę, nie umiem, czasami nie mam siły
i ręce opadają
krok po kroku złe duchy strachu upadają
uśmiecham się na myśl o Tobie
jak Ty uśmiechasz się do mnie
każdy Twojej miłości zapach życia mi to powie

na rocznicę poświęcenia kościoła własnego - ostatnia niedziela października
ks. Andrzej Hładki. Drzonków. 2022.10.27-28

ROCZNICA POŚWIĘCENIA KOŚCIOŁA WŁASNEGO

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Por. 2 Krn 7, 16
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Wybrałem i uświęciłem tę świątynię,
aby moja obecność trwała tam na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA J 4, 19-24
Prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu
w Duchu i prawdzie

+ Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Kobieta z Samarii powiedziała do Jezusa:
«Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».
Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».

Oto słowo Pańskie.

DOMEM BOŻYM JESTEŚMY MY SAMI
„Okazją dzisiejszego zgromadzenia jest poświęcenie domu modlitwy. Domem naszych modłów, domem Bożym jesteśmy my sami. Jeżeli my sami jesteśmy domem Bożym, przeto na tym świecie buduje się po to, byśmy przy końcu świata zostali uświęceni. Budowla, budowanie wymaga pracy, poświęcenie zaś przynosi radość.
To co się tu działo, kiedy ta świątynia się wznosiła, to samo odbywa się teraz, kiedy wierni gromadzą się w Chrystusie. Kiedy bowiem wierzą, to jakby w lasach drzewa były ścinane, a w górach łamane kamienie; gdy zaś się uczą prawd wiary, przyjmują chrzest, kształcą się, to jakby rękami rzemieślników byli obrabiani, przykrywani, gładzeni. Nie stanowią jednak domu Bożego, dopóki ich nie spoi miłość. Gdyby te drzewa i kamienie nie były ze sobą powiązane w pewnym porządku, gdyby nie splatały się ze sobą spokojnie, gdyby trzymając się razem, nie miłowały się w pewien sposób, nikt by tu nie wszedł. Zresztą, kiedy widzisz w jakiejś budowie, że kamienie i belki ściśle przylegają, wchodzisz bezpiecznie i nie lękasz się zawalenia. Chcąc tedy Chrystus Pan wejść i zamieszkać w nas, mówił: „Przykazanie nowe daję wam; abyście się wzajemnie miłowali” (J 13, 34).
Przykazanie – mówi – daję wam. Starymi bowiem byliście, domu jeszcze nie budowaliście, leżeliście w ruinie. A więc, abyście się wydobyli z zestarzałych waszych gnuśności – kochajcie się wzajemnie. Zważcie, najmilsi, że ten dom Boży nieustannie na całym świecie jest budowany, tak jak było zapowiedziane i obiecane. Gdy budowano świątynię Pańską po niewoli, mówiono słowami psalmu: „Śpiewajcie Panu pieśń nową, śpiewaj Panu wszystka ziemio!” (Ps 96[95], 1). To co psalmista określił jako pieśń nową, to Chrystus nazwał przykazaniem nowym. Cóż bowiem ma pieśń nowa, jeśli nie nową miłość? Śpiew cechuje miłującego. Głosem tego śpiewaka jest gorliwość świętej miłości.
Kochajmy Boga, kochajmy Go bezinteresownie!”

AUGUSTYN, ŚW. (354–430). Pisarz łaciński. Doktor Kościoła. Największy teolog starożytności chrześcijańskich. Pochodził z Afryki, otrzymał wykształcenie retoryczne. Po burzliwej młodości nawrócił się w Mediolanie pod wpływem św. Ambrożego – opis wydarzenia znajdziemy w jego autobiografii, w Wyznaniach. Powrócił do Afryki, gdzie został biskupem w Hipponie i stał się przywódcą episkopatu afrykańskiego. Napisał bardzo wiele dzieł. Odegrał ważną rolę w formowaniu teologii Trójcy św., łaski, sakramentów, teologii historii, egzegezy. Jego mowy uderzają pięknem i prostotą. Wywarł i wywiera dotąd wielki wpływ na myśl europejską.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła prowadzą przez święta roku kościelnego”. Wydawnictwo WAM 2015. s. 443]

(grafika/foto) - autor: JillWellington
grafikę wybrała: paulina kucaba
całość opracował ks. Andrzej Hładki