życie – kocham cię nad odkrycie
czym jest istnieć w ponad rozpaczy zenicie
co jest szczytem otchłani
i przepaścią zmienności szarzejącej w oddali
jak cię cenię u siebie
dlaczego nie cenić równie u ciebie?
w dzierżawie je otrzymałem
dlaczego zachłannie dla siebie zatrzymałem?

jest jeszcze ostatnie tchnienie kosmicznego zbiega
odpowiedz sobie – jak spotkać Boga?
do tej chwili z pytaniem tym zwlekałem
byś uciekł
lub wykrzyknął
że wiesz dlaczego pytanie to zadałem

ks. Andrzej Hładki, Letnica/Koźla 2020-09-29

***
oddycham Słowem tętniącym życiem
co włączone w serdeczny krwioobieg
przynosi pokrzepienie i definitywne zbawienie

można zaczerpnąć z innej inhalacji
lecz poza otępieniem
może doprowadzić do duchowej amputacji
tego co istotą jest w istnieniu
zatrzyma zaś tylko na smakowaniu
i zmysłowym spełnianiu

<<niedaleko pada jabłko od jabłoni>>
oby dalekim było wszystko co niszczy i soki życia trwoni
bliskim to co cieszy dziś
i jutro z Bogiem kosztować da do woli

ks. Andrzej Hładki, Bogaczów 2020-09-30

27 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK A

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ J 15, 16
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem,
abyście szli i owoc przynosili.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mt 21, 33-43
Przypowieść o dzierżawcach winnicy

+ Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: «Posłuchajcie innej przypowieści. Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznie, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.
Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.
Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?».
Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze».
Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce».

Oto słowo Pańskie.

WINNICA PAŃSKA
„Winnica Pańska przedstawia nas, ponieważ lud Boży, założony na pniu wiecznej latorośli, wznosi się ponad ziemię i zakrywszy podłości ziemskie, dojrzewa pączkami i kwieciem, bądź odziewa się w szeroko rozpostartą zieleń, bądź podejmuje łagodne jarzmo, ponieważ wzrasta coraz dojrzalszymi ramionami, jak gałęźmi płodnej winorośli. Rolnikiem jest Ojciec wszechmocny, winoroślą – Chrystus, my natomiast – odroślami, które, jeśli nie przyniosą owocu w Chrystusie, zostaną ścięte nożem wiecznego Rolnika. Słusznie więc lud zwie się winnicą Chrystusową czy to dlatego, że kreśli znak krzyża na czole, czy też dlatego, że jego owoce zbiera się w ostatnim okresie roku, czy wreszcie dlatego, że podobnie jak we wszystkich rzędach winnicy biedni i bogaci, pokorni i możni, słudzy i panowie zajmują takie samo miejsce w Kościele i nie ma pomiędzy nimi żadnej różnicy. Jak winorośl oplata drzewo, tak dusza łączy się z ciałem, a ciało z duszą. Jak podwiązana winnica podnosi się, jak obcinana nie zmniejsza się, lecz wzrasta, tak jest i z ludem świętym: gdy się go wiąże – uwalnia się, gdy się go przycina – wieńczy się.
Ponadto, jak delikatną gałązkę obciętą ze starego drzewa wszczepia się w pień wyrastający z innego korzenia, tak też lud święty, po uwolnieniu z blizn starej gałęzi, wzrasta na owym drzewie krzyża ogrzany jakby w łonie świętej Rodzicielki.”

AMBROŻY, ŚW. (339–397). Pisarz łaciński. Doktor Kościoła. Po krótkiej karierze urzędnika państwowego został wybrany biskupem Mediolanu. Był znakomitym organizatorem i obrońcą Kościoła. Jako pisarz zasłynął z mów, pism egzegetycznych – podkreślając aspekt moralny, traktatów teologicznych oraz hymnów kościelnych. Jest jedną z postaci dominujących w Kościele w IV w. Pod jego wpływem nawrócił się św. Augustyn.
[zob. ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok A”. Wydawnictwo WAM 2013. s. 508n]

(grafika/foto)
autor: darksouls1
całość opracował ks. Andrzej Hładki