kto kogo prowadzi,
a kto kogo wyprowadzi
w pole – na pustynne miejsce
do ogrodu – gdzie nie było grobu
i śmierci
położono ziarno do grobu pośrodku ogrodu
- posadzono w nim krzyż
i wyrósł
wrósł
zaowocował śmierci śmiercią
życiem i wolnością
która nie jest bezmyślnością

mogę i chcę – czy wolno?
„chcę” ograniczone „mogę”
a mogę chcieć mogąc
gdy jestem uwolniony
z przymusu „muszę”
mogę przetrwać Wielki Post
albo
mogę przeżyć Wielki Post

Ks. A.H.

1 NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, ROK B

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ Mt 4, 4b
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.
Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.
Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

EWANGELIA Mk 1, 12-15
Jezus był kuszony przez szatana,
aniołowie zaś Mu usługiwali.

+ Słowa Ewangelii według świętego Marka.
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali.
Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: « Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię ».
Oto słowo Pańskie.

POCZĄTEK DZIAŁALNOŚCI JEZUSA
(...) „A Ten, który posłał mnie – mówi – rzekł do mnie: «Na kogo ujrzysz Ducha zstępującego i pozostającego...»” (J 1, 33). Na Chrystusa Duch Święty zstąpił i pozostał, na ludzi natomiast zstępuje wprawdzie, ale w nich nie pozostaje. Tak więc u Ezechiela – właśnie on, Ezechiel, jest figurą Zbawiciela, bo do żadnego innego proroka [mówię o prorokach większych] nie zwraca się: „Synu człowieczy”, ale właśnie do Ezechiela – u Ezechiela więc, po przeczytaniu dwunastu czy trzynastu wierszy czyta się: „Stało się słowo Pańskie do Ezechiela proroka” (Ez 1, 3). Mógłby ktoś powiedzieć: dlaczego tak często podkreśla się, że jest prorokiem? Bo Duch Święty zstępował wprawdzie na proroka, ale natychmiast odchodził. Kiedy więc mówi: „Stało się słowo Pańskie”, stwierdza, że Duch Święty, który odszedł, znowu powracał. Gdy więc gniewamy się, gdy obmawiamy, gdy ogarnia nas smutek prowadzący ku śmierci, gdy myślimy o rzeczach cielesnych, czy sądzimy, że wtedy przebywa w nas Duch Święty? Może ufamy, że Duch Święty przebywa w nas, gdy nienawidzimy brata? A może, gdy myślimy coś złego? Jeśli jednak myślimy coś dobrego, to widzimy, że Duch Święty zamieszkuje w nas; ale jeśli coś złego, to znak, że Duch Święty od nas odstąpił. I dlatego powiedziano o Zbawicielu: „Na kogo ujrzysz Ducha zstępującego, ten jest” (J 1, 33).”

Hieronim, św. (347–419). Pisarz łaciński, doktor Kościoła. Po burzliwym życiu osiadł w Betlejem i tam przebywał do śmierci. Był znakomitym egzegetą: jemu zawdzięczamy Wulgatę – częściowy przekład nowy, częściowe poprawienie starego tłumaczenia Biblii. Napisał liczne komentarze biblijne. Pozostawił wiele listów, traktatów teologicznych i innych prac, m.in. przekład pism Orygenesa i pachomiańskich pism monastycznych.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 85n]