zakochałem się w tobie kwiatuszku 
co płatkami nieśmiałych spojrzeń
chodzisz mi po głowie
na paluszkach

zapachniałem twoim westchnieniem
z dobrych ziarenek ułożony kwiatuszku
bo pachnieć czułością i dobrocią
chce każdy pochłonięty niebem

zapłakałem za tobą kruchy kwiatuszku
co chcesz nieba na ziemi
i piekłem pieklić potrafisz
dzielić
jak kobieta tak czuła i mądra
potrafi rozdrobnić się – 
                              - a może już być kobietą siły nie mająca?

drobnymi krokami ku tobie
małymi ziarnkami w sobie
jest życie lub niebycie

zakochałem się w tobie kwiatuszku
co pocałunkiem pokoju pozdrawiasz ukochanych
chociaż deptanych, słońcem smaganych, chwastami zagłuszanych
to przecież uprawianych
dniami i nocami
MIŁOŚCIĄ

ks. A.H. Żary 16.06.2018

11 NIEDZIELA ZWYKŁA, ROK B

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus,
każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.
Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA Mk 4, 26-34
Przypowieść o ziarnku gorczycy

+ Słowa Ewangelii według świętego Marka.
Jezus powiedział do tłumów:
« Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo ».
Mówił jeszcze: « Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy sieje wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu ».
W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.
Oto słowo Pańskie.

KRÓLESTWO NIEBIESKIE JEST JAK ZIARNO GORCZYCZNE
„Ziarno to więc jest figurą, drzewo jest mądrością, na której zieleniejących gałęziach znajduje mieszkanie sowa, samotny wróbel ma dom (Ps 101, 7), i ten, który zostanie porwany w powietrze na obłokach (1 Tes 4, 17) – wszyscy znajdą bezpieczne miejsce na zamieszkanie. Odpoczywają na nim Moce i aniołowie niebios oraz ci, którzy zasłużyli, aby być wyniesieni czynami duchowymi; odpoczął w nich święty Jan, który spoczywał na piersi Jezusa, a dzięki sokom tego drzewa rozpostarł się jak konar; konarem jego jest Piotr, konarem jest Paweł, „zapominając o wszystkim, co jest poza nim, zdążając ku temu, co jest przed nim” (Flp 3, 13). Pod ich gałęzie, w zacisze ich przepowiadania lećmy i my rozwinąwszy skrzydła cnoty, my, zgromadzeni pośród pogan, którzy byliśmy z dala i których długo miotały burze świata i zamiecie niegodziwości duchowych, aby nas cień świętych bronił przed skwarem tego świata, aby się odmłodzić w bezpiecznej przestrzeni, a dusza nasza, która jak owa niewiasta przegięta uprzednio ciężkimi grzechami, wyrwała się jak wróbel z sideł łowcy (Ps 10, 1) i przeniosła się na konary i na góry Pańskie.”

Ambroży, św. (339–397). Pisarz łaciński. Doktor Kościoła. Po krótkiej karierze urzędnika państwowego został wybrany biskupem Mediolanu. Był znakomitym organizatorem i obrońcą Kościoła. Jako pisarz zasłynął z mów, pism egzegetycznych – podkreślając aspekt moralny, traktatów teologicznych oraz hymnów kościelnych. Jest jedną z postaci dominujących w Kościele w IV w. Pod jego wpływem nawrócił się św. Augustyn.

[ks. Marek Starowieyski. „Karmię was tym, czym sam żyję. Ojcowie Kościoła komentują niedzielne czytania biblijne rok B”. Wydawnictwo WAM 2014. s. 338n]

(grafika)
Foto własne

Dekoracja z kościoła pw. Św. Józefa Oblubieńca NMP w Żarach (2018.06.16)